Mooie ruime kamers met heerlijke bedden en een nespresso machine. Vriendelijk personeel centraal gelegen je hoeft alleen de straat over te steken en je staat tussen de winkels. Een fantastisch restaurant waar je echt heerlijk kan eten. De kroketten zijn zo lekker die moet je proeven. Echt een aanrader.

Afgelopen week mocht ik mee naar Hotel en Grand Cafe Post Plaza in Leeuwarden. Wat had ik er een zin in! Mijn verwachting waren hooggespannen. De woorden grandeur, stijl en luxe knipperden dagenlang als drie kerstlampjes ergens in een donker vakje van mijn brein. Afgelopen woensdag was het eindelijk zover en na een middagje flink shoppen keek ik er helemaal naar uit om in mijn mooie outfit te droppen op een luxe stoel en te genieten van een uitstekend diner.

Hoezeer we ook ons best hadden gedaan om ons op te doffen, we werden tien minuten lang niet door het personeel opgemerkt. Toen we wel naar onze tafel werden gebracht, bleek mijn luxe stoel meer een keukenstoel. Geen probleem, dat zit ook prima.
Likkebaardend wachtte ik op het voorafje. Een broodplankje met kruidenboter, boter en olijfolie. Daar betaalden we maar liefst een prijs van 8 euro voor. Eerlijk is eerlijk, we kregen wat er op de kaart stond. Vier kleine broodjes voor ons tweeën en drie kleine bakjes. Een met een klein rondje boter, een met kruidenboter en een leeg bakje. Ik keek vragend naar de ‘garçon’. ‘De olijfolie die op tafel staat gebruikt u voor het lege bakje’, en weg was hij. Toch een beetje teleurgesteld keken we elkaar aan. Dat lege bakje vulden we dan maar zelf met olijfolie. De boter was saai, maar gelukkig stond de zout in een welkbekend potje op tafel. De kruidenboter, of eigenlijk boter met bieslook, was smakeloos. Gelukkig bracht ook hier het zout de oplossing. Toch een beetje teleurgesteld keken we elkaar aan.

Het hoofdgerecht voor mij was kabeljauw. Met een flinke prijs van 25 euro hoopte ik wel dat ik mijn door het shoppen opgewekte honger kon stillen. Vriendin bestelde een Caesar salade. ‘Voor de zekerheid vertel ik toch maar even dat ik liever geen uien wil.’ Daarmee bracht ze het grand café in verlegenheid. De Ceasarsalade had een dressing van hollandaisesaus en daar zaten sjalotjes in. Een andere creatieve oplossing was ook moeilijk en we kregen het idee dat we niet de meest gewaardeerde gasten waren op dit moment. Toen het hoofdgerecht werd geserveerd was mijn bord warm, de vis was lauw. Ik kreeg drie bloemkoolroosjes, twee broccoliroosjes erbij en een kroketje van klipvis die de grootte had van een rösti-rondje. Als kers op mijn bord: drie halve olijven! De Ceasarsalade had onze tafel ook gehaald. Tja, het was een beetje alsof er in paniek verse sla was gesneden en ingrediënten door elkaar waren gehusseld. De grandeur was ver te zoeken. Helemaal toen we onze heil bij de patatjes zochten, lauwwarm. Dus!

We kregen nieuwe patatjes, toen we onze borden leeg hadden. De enthousiaste garçon haalde onze borden weg en stelde daarna de vraag of we uitgegeten waren. Dat waren we niet want de nieuwe patatjes hadden nog onze volle aandacht. Prompt werden onze borden weer teruggezet. Daarna hebben we een halfuur lang onze garçon niet meer gezien.

Ik ben de beroerdste niet, er was altijd nog een toetje. Voor mij een grote soes met chocolademousse en pannacotta met duindoorn. Dat leek me nog het meest veilige van de kaart. De soes zag er heel goed uit en enthousiast prikte ik met mijn vorkje in de grote met poedersuiker besneeuwde bol. Er kwam chocolademousse uit, maar het leek meer een soort bruin glad beslag. Ik had een zachte mousse verwacht, met van die kleine belletjes, een beetje bros-achtig. Misschien ben ik een barbaar voor de culinaire wereld maar dat zware, gladde chocobeslag was niets voor mij. De pannacotta met duindoorn was bijzonder, vol met verrassende smaken. Ik begreep de combinatie van de enorme chocosoes en de pannacotta niet zo goed.

Misschien waren mijn verwachtingen gewoon niet oké. Dat kan natuurlijk. En ik had er tijdens het eten ook iets van kunnen zeggen. Maar ik voelde me daar niet voldoende voor op mijn gemak. Daar kun je wat van vinden, dat ben ik dan met je eens. Maar mijn ongeloof over wat er gebeurde maakte dat ik daarin vastliep.

De kamer, dat moet gezegd worden, die was fantastisch. Heerlijke bedden en een fijne badkamer. En – we hadden het ontbijt nog!

Het ontbijt was van 08.00 uur tot 11.00 uur. Wij hadden een reservering om 10.00 uur. Om 10.05 waren we beneden. Op het buffet stond nog slechts 1 bord! Op onze vraag om meer borden liep de medewerker naar de keuken om nieuwe te halen. Ondertussen probeerden wij een tafel te organiseren. Een kwartier lang zonder succes. Niet omdat alle tafels bezet waren, ook omdat er heel veel tafels nog niet afgeruimd waren en in een totale chaos waren achtergelaten door gasten. Er was slechts een medewerker beschikbaar om tafels af te ruimen. Alle begrip voor haar werk vroegen we haar om een tafel voor ons leeg te ruimen, wat ze meteen deed, echt heel fijn. Maar waar begin je in je eentje in zo’n chaos? Toch nog opgewekt gingen we voor de croissants, die op waren. Maar… er kwamen nieuwe. En de borden waren ook aangevuld. Wel konden we verse wentelteefjes halen van Fries suikerbrood. Dat stond ook op ons lijstje dus we zochten naar de keuken. Die was leeg, en vooral heel schoon. In een hoekje stond een bordje bacon, verscholen, alsof het er eigenlijk niet mocht zijn. Helemaal achter in de keuken stond een medewerker. ‘Hallo, goedemorgen, mogen we een wentelteefje?’ Pure verbazing op zijn gezicht. ‘De meeste mensen nemen dit als toetje.’
‘Ik begin er gewoon mee als ontbijt’, ik glimlachte erbij. Dat hielp niet. ‘Ik sta hier al vanaf 8 uur!’ We keken naar de klok. ‘Het ontbijt is toch tot 11.00 uur? Het is nog 10.20 uur dus volgens mij kunnen we nog een wentelteefje krijgen.’ En wat maakt mij het uit dat je om 08.00 uur begonnen bent, dacht ik erachteraan. Ik heb werkdagen van 8 uur en soms langer. Zuchtend werd er begonnen aan onze wentelteefjes en wij wachtten braaf met onze borden in onze handen in de steriele keuken. Het voelde heel onprettig. Ik voelde me te veel, niet gewaardeerd en bijna brutaal. Dat ik durfde te vragen om een wentelteefje.
‘Op deze borden?’
‘Eh hoezo? Zijn er andere dan?’ De keuken was verder leeg. Geen enkel wit bord te bekennen. We kregen onze wentelteefjes. Op de terugweg naar het buffet was ik stil van deze onvriendelijkheid. Onze verdere zoektocht werd er een naar glazen die overal op waren, in mijn optiek was het buffet leeg gegraasd, wat prima is maar vul het aan als je om 10.00 uur nog nieuwe gasten verwacht.

Na het ontbijt had ik mijn buik wel vol van dit op internet aangeprijsde etablissement met grandeur. Mijn blijde verwachtingen waren inmiddels als een glimmende rode kerstbal uiteengespat op de houten vloer.
Jammer. Opvegen en weer door.

Omdat een deel van onze familie een kamer had geboekt i.v.m. de viering van een 65ste verjaardag besloten we om het nog maar eens te wagen om bij Post Plaza te eten na een aantal eerdere teleurstellende ervaringen. En het is weer niet gelukt om onze slechte ervaringen uit eerdere bezoeken te doen vergeten.