Als je op de heuvel van Het Capitool moet kiezen welke trap je zult nemen naar boven , kun je ruimschoots kiezen : de machtige treden op het groteske witte monument voor Koning Victor Emanuel II, of de steile en lange weg omhoog naar een saai stenen geveltje van wat een kerk lijkt, of de vriendelijke trap naar het allermooiste plein van Rome : Piazza del Campidoglio, waar de erfenis van Michelangelo je warm onthaalt in perfecte balans van ruimte en mens-zijn. Als je al twee trappen aankunt, laat je waarschijnlijk de derde, de langste , die naar de kerk achterwegen. Vreemd genoeg, of slim genoeg, is er , eenmaal boven , geen mogelijkheid om over te stappen naar de aangrenzende monumenten. Maar zo sober als deze kerk van buiten oogt , zo rijk is ze van binnen. Een beetje lachwekkend vond ik wel de vele kroonluchters: teveel en misplaatst, en ondanks hun uitstraling slechts wandlampjes in een weelderige, rijk gedecoreerde ruimte. Voor het interieur is er schaamteloos geplunderd van de aangrenzende Romeinse Tempels, maar bijzonder smaakvol samengeraapt !
Een wonderdoenend olijfhouten beeldje van Jezus is achterin de kerk te bewonderen en aanbidden.